ŚWIĘTA SZKOŁY

Główne metody pracy
Istnieje kilka głównych zasad metodycznych, którymi nauczyciel waldorfski winien kierować się w swojej pracy z dziećmi.
Odnoszenie wszystkiego do człowieka. Dziecko powinno czuć, że to wszystko, czego się uczy i co poznaje ma związek z nim samym, że dotyczy w jakiejś mierze jego samego. Integracja różnych treści dokonuje się wokół człowieka.
Nieustanne uwzględnianie praktycznej strony życia. Szkoła przygotowując dziecko do (przyszłego) wejścia w życie musi sama być głęboko zakotwiczona w jego rzeczywistym nurcie, przekazywane treści nie mogą być wyobcowane z życia.
Przekształcanie wszystkiego w obraz. Prezentacja materiału odbywa się nie przy pomocy definiowania i abstrakcyjnych formuł, lecz za pomocą możliwie pełnych życia obrazów i wielostronnej charakterystyki; nie de–finitio lecz circum–ambulatio. To co nauczyciel przekształci w obraz, musi przekazać dziecku za pomocą opartego na własnych przeżyciach wewnętrznego przekonania i ciepła. Z lekcji, która przepływa mniej z głowy do głowy, a bardziej z serca do serca dzieci będą czerpać siły na całe swoje życie.
Ciągłe ukazywanie piękna w świecie. Ważnym zadaniem dla nauczyciela jest to, aby ćwiczyć dostrzeganie piękna w świecie i ciągle je podkreślać. Również to co nauczyciel czyni i to jak mówi powinno być piękne. Dzięki temu dziecko przez naśladownictwo samo będzie chciało pięknie i starannie wykonywać swoje prace, a później w wyniku metamorfozy tego dążenia, rozwinie głębsze zainteresowanie światem.
Uwzględnienie rytmu we wszystkich działaniach. Tak jak życie przebiega pomiędzy biegunami i tworzy przez to powtarzający się rytm, który utrzymuje nas w zdrowiu, tak i lekcja powinna uwzględniać biegunowość pomiędzy: ruchem i spokojem, słuchaniem i własnym działaniem, współdziałaniem i pracą indywidualną, pełnią uwagi a zanurzeniem się w świat fantazji. Tak powstaje rytm „wdechu” i „wydechu” duszy, który przechodzi na ciało. Cała sztuka polega na tym, aby umieć odczuć, czego dzieci aktualnie potrzebują.
Wychodzenie od całości do części. Tego rodzaju metoda analityczna odpowiada niejako w mikroskali procesowi powstania i rozwoju świata, gdzie wielość powstaje z pierwotnej jedności (całości); jest szczególnie pomocna w rachunkach i gramatyce.
Wychodzenie od czynu w drodze ku pojmowaniu. Dziecko, odwrotnie niż dorosły, na drodze ku przyswajaniu sobie różnych treści powinno najpierw zebrać doświadczenia, dobrze je przeżyć i dopiero na bazie wolitywnego ujęcia rzeczy dochodzić do ich zrozumienia; mówiąc obrazowo: od ręki, poprzez serce, do głowy.
Chronienie dziecka przed zbyt wczesnym „starzeniem się”, czyli przed za wczesnym, wymuszanym przez współczesny świat dojrzewaniem, zbyt wczesnym wkraczaniem w świat dorosłości kosztem dzieciństwa. Obecne czasy i współczesny świat usiłują to ciągle wymuszać. Odpowiedzią na to jest rozwój woli, fantazji i ciepła serca w tej samej mierze co rozumu.

TERAPEUTYCZNE WSPARCIE