Główne metody pracy
Istnieje kilka głównych zasad metodycznych, którymi nauczyciel waldorfski winien kierować się w swojej pracy z dziećmi.
Odnoszenie wszystkiego do człowieka.
Dziecko powinno czuć, że to wszystko, czego się uczy i co poznaje ma
związek z nim samym, że dotyczy w jakiejś mierze jego samego. Integracja
różnych treści dokonuje się wokół człowieka.
Nieustanne uwzględnianie praktycznej strony życia.
Szkoła przygotowując dziecko do (przyszłego) wejścia w życie musi sama
być głęboko zakotwiczona w jego rzeczywistym nurcie, przekazywane
treści nie mogą być wyobcowane z życia.
Przekształcanie wszystkiego w obraz.
Prezentacja materiału odbywa się nie przy pomocy definiowania i
abstrakcyjnych formuł, lecz za pomocą możliwie pełnych życia obrazów i
wielostronnej charakterystyki; nie de–finitio lecz circum–ambulatio. To
co nauczyciel przekształci w obraz, musi przekazać dziecku za pomocą
opartego na własnych przeżyciach wewnętrznego przekonania i ciepła. Z
lekcji, która przepływa mniej z głowy do głowy, a bardziej z serca do
serca dzieci będą czerpać siły na całe swoje życie.
Ciągłe ukazywanie piękna w świecie. Ważnym
zadaniem dla nauczyciela jest to, aby ćwiczyć dostrzeganie piękna w
świecie i ciągle je podkreślać. Również to co nauczyciel czyni i to jak
mówi powinno być piękne. Dzięki temu dziecko przez naśladownictwo samo
będzie chciało pięknie i starannie wykonywać swoje prace, a później w
wyniku metamorfozy tego dążenia, rozwinie głębsze zainteresowanie
światem.
Uwzględnienie rytmu we wszystkich działaniach.
Tak jak życie przebiega pomiędzy biegunami i tworzy przez to
powtarzający się rytm, który utrzymuje nas w zdrowiu, tak i lekcja
powinna uwzględniać biegunowość pomiędzy: ruchem i spokojem, słuchaniem i
własnym działaniem, współdziałaniem i pracą indywidualną, pełnią uwagi a
zanurzeniem się w świat fantazji. Tak powstaje rytm „wdechu” i
„wydechu” duszy, który przechodzi na ciało. Cała sztuka polega na tym,
aby umieć odczuć, czego dzieci aktualnie potrzebują.
Wychodzenie od całości do części.
Tego rodzaju metoda analityczna odpowiada niejako w mikroskali
procesowi powstania i rozwoju świata, gdzie wielość powstaje z
pierwotnej jedności (całości); jest szczególnie pomocna w rachunkach i
gramatyce.
Wychodzenie od czynu w drodze ku pojmowaniu.
Dziecko, odwrotnie niż dorosły, na drodze ku przyswajaniu sobie różnych
treści powinno najpierw zebrać doświadczenia, dobrze je przeżyć i
dopiero na bazie wolitywnego ujęcia rzeczy dochodzić do ich zrozumienia;
mówiąc obrazowo: od ręki, poprzez serce, do głowy.
Chronienie dziecka przed zbyt wczesnym „starzeniem się”,
czyli przed za wczesnym, wymuszanym przez współczesny świat
dojrzewaniem, zbyt wczesnym wkraczaniem w świat dorosłości kosztem
dzieciństwa. Obecne czasy i współczesny świat usiłują to ciągle
wymuszać. Odpowiedzią na to jest rozwój woli, fantazji i ciepła serca w
tej samej mierze co rozumu.
